Zojuist liep ik even buiten met Ronja te struinen langs de akkers. Het zonnetje straalde…
natuurijs op je bord, dat zou mooi zijn.
3 vroege ochtenden op natuurijs hebben me flink wat inspiratie gegeven. De koude kleuren, het zwarte ijs en de wereld eronder, soms nog prachtig zichtbaar, zolang er tenminste nog geen ijzers overheen gegaan waren. Visjes tussen de wierige planten en takjes, blaadjes en krassen op het ijs. Grassen wit van de vorst. Wanneer je de natuur met een blik vanuit de keuken bekijkt, begint de creativiteit direct te borrelen….Ik heb me weer met grote vrolijkheid verbaast over de bijzondere vibe die er bij ons rond natuurijs heerst. Het gonsde de afgelopen weken op de ijsbaan al van de verwachtingen en hoop op natuurijs. Het begint te vriezen en de echte fanatici checken dagelijks de groei van het ijs op de Flaes. Er is zo’n natuurlijke feeling voor het moment dat het kan, maar vooral het moment dat je móet gaan, want het kan zomaar zijn dat het niet beter wordt dan dit en dan …wie weet duurt het weer jaren. Voorzichtig maar ook onverschrokken verkennen we het ijs, er rijdt er één diagonaal het meer over, plots denderen er hele treintjes overheen. Wat zijn we toch een mafkezen allemaal bij elkaar. Glijden over ijs van 2 tot 5 cm dik, golvend, krakend, scheurend en natuurlijk gaan er meerdere schaatsers door het ijs. Het was een koud kunstje om er doorheen te gaan, maar er weer uit komen bleek veel ingewikkelder. soms ontstonden er sporen van wel 25 meter omdat het ijs maar bleef afbreken, voordat iemand uiteindelijk liggend en kleddernat weer op het ijs stond. Maar alles kwam goed. Dat hebben we toch maar weer gehad! Ik stap met een bak vol inspiratie de auto in, neem een sluipweg door het bos terug, want de auto’s staan al dubbel en dwars honderden meters achter elkaar….even een dwarsboom verplaatsen en netjes terugleggen….zonnetje op mn ramen, naar huis en aan de slag!